Σε χειμερία νάρκη η Περιβαλλοντική συνείδηση...

...αλλά και η Δημοκρατία...

Το καλοκαίρι πέρασε και όλοι μας λίγο-πολύ ταξιδέψαμε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Πανέμορφα τοπία δίπλα στη θάλασσα, πάνω στα βουνά μας ή κοντά σε ποτάμια εναλλάσσονται δυστυχώς με τοπία σκουπιδιών, μπάζα και βρωμιά...

Καμία περιοχή δεν κατέχει την αποκλειστικότητα της ...βρωμιάς και της δυσωδίας, αφού η ίδια άθλια κατάσταση επικρατεί σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο.

Η φροντίδα της φύσης περιορίζεται συνήθως στα απολύτως απαραίτητα.
Ακόμη και σε περιοχές με μεγάλη προσέλευση τουριστών, η καθαριότητα περιορίζεται συνήθως στους ιδιωτικούς χώρους των ξενοδοχειακών μονάδων και στα στενά όρια της κατοικημένης περιοχής των εκάστοτε Δήμων.

Λίγο πιο έξω συναντάμε ένα άλλο τοπίο, με διάσπαρτα σκουπίδια στο πλάι των δρόμων και τις παραλίες, με μπάζα δίπλα στα χωράφια και τις κοίτες των ποταμών και με τα απόβλητα των βιομηχανικών εγκαταστάσεων να καταλήγουν ανεπεξέργαστα μέσα στις ίδιες θάλασσες που κολυμπάμε...

Δεν μας ενδιαφέρει πως τα τοξικά απόβλητα καταλήγουν στο δικό μας πιάτο μέσα από την τροφική αλυσίδα? Δεν μας αφορά, πως κατ' αυτό τον τρόπο υποσκάπτουμε την ίδια την υγεία μας? Δεν μας αγγίζει το γεγονός, πως η φύση γύρω μας μεταβάλλεται από χώρο ψυχικής ανάτασης σε χωματερή?

Αναρωτιέται κανείς που μπορεί να οφείλετε όλη αυτή η αδιαφορία...

Οι πιθανές αιτίες είναι πολλές, όμως σε λίγα σημεία θα σταθώ εδώ:

• Έλλειψη περιβαλλοντικής παιδείας
• Γενικότερη αδιαφορία και
  
• Ανευθυνότητα

Η κούρσα του σύγχρονου τρόπου ζωής, σαφώς και καταναλώνει υπερβολικά μεγάλο μέρος της καθημερινότητας όλων μας, όμως δεν απαιτεί ιδιαίτερο κόπο, να εντάξουμε την λογική, οικολογική συμπεριφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη φύση.
Δεν είναι απαραίτητη η συμμετοχή μας σε οικολογικές ή περιβαλλοντικές οργανώσεις για να δείξουμε πως πράγματι νοιαζόμαστε, αυτό μπορεί κάλλιστα να καλυφτεί από τον τρόπο, με τον οποίο καθημερινά φερόμαστε. Π.χ. τα σκουπίδια μας ούτως ή άλλως θα τα πετάξουμε. Ε, ας μην τα πετάξουμε όπου να 'ναι. Ας μην τα αφήσουμε πίσω μας στην παραλία... Αν είναι ανακυκλώσιμα, ας μην τα ρίξουμε μαζί με όλα τα υπόλοιπα σκουπίδια. Υπάρχουν παντού ειδικοί κάδοι...

Ακούγονται τα παραπάνω τόσο αυτονόητα, όμως δυστυχώς δεν είναι. Δεν είναι η οικολογική συνείδηση μέρος της παιδείας μας.

Μια γενικότερη αδιαφορία παρατηρείται, -η οποία περιλαμβάνει και πολλά στοιχεία ατομισμού, εγωισμού και "ωχαδελφισμού"-, που δεν αφήνει περιθώρια στην κοινή λογική να δράσει και να αναλάβει τις ευθύνες της. Μονίμως αναζητούμε έναν υπεύθυνο έξω από τον εαυτό μας...

Όμως θαρρώ, πως σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο, μπορούμε και οφείλουμε να φροντίζουμε τη φύση που μας αναλογεί. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε κεντρικούς φορείς εξουσίας να δώσουν λύση στα τοπικά μας προβλήματα.
-Ο κανόνας εξάλλου δείχνει πως ... κανένας κρατικός μηχανισμός δεν συνηθίζει να κινητοποιείται εάν δεν συντρέχει ένα κάποιο πολιτικό ή χρηματικό όφελος, αφού και εκεί έχει ριζώσει η ίδια νοοτροπία ανευθυνότητας και αδιαφορίας με αυτή του συνόλου... Και αν το πράξει θα είναι μετά απο απελπηστικά μεγάλη γραφειοκρατική και χρονοβόρα διαδικασία...-
Εμείς όμως οι απλοί πολίτες, όταν δραστηριοποιούμαστε είμαστε πολύ πιο ευέλικτοι, πιο άμεσοι και αποτελεσματικοί -ιδιαίτερα αν δεν συντρέχουν "πονηρά" κίνητρα- αρκεί να θελήσουμε να βάλουμε ένα χεράκι και να περάσουμε από τη μίζερη γκρίνια στην πράξη...

Τα αποτελέσματα τέτοιων δράσεων εξάλλου, που πραγματοποιούνται με πρωτοβουλία των ίδιων των κατοίκων, έχουν άμεσα αποτελέσματα και η ενέργεια τους διοχετεύεται θετικά: σε έργα. Και η χαρά του αποτελέσματος είναι τέτοια που δεν αφήνει κανένα συμμετέχοντα πλέον αδιάφορο.

Επιπλέον η συμμετοχή σε τέτοιες προσπάθειες επαναφέρει τους δεσμούς της κοινωνίας.
Οι μεμονωμένοι πολίτες αφήνουν τα περιορισμένα όρια του σπιτιού τους, συναλλάσσονται και συζητούν για θέματα που αφορούν την τοπική κοινωνία τους. Δραστηριοποιούνται για το καλό του κοινωνικού συνόλου, γίνονται και πάλι ενεργοί (πραγματικοί) πολίτες. Παίρνουν στα χέρια τους τα θέματα που τους αφορούν άμεσα, προτείνουν και δίνουν γρηγορότερα τις απαραίτητες λύσεις, αφού οι ίδιοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι το πρόβλημα.
Έτσι η δύναμη επιστρέφει στο Δήμο - στην εκκλησία του Δήμου- στο θεμέλιο της Δημοκρατίας...

Ας ξυπνήσουμε λοιπόν την περιβαλλοντική συνείδηση μας από τη χειμερία της νάρκη και ας αναλάβουμε πρωτοβουλίες.