ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ?

Η περιοχή του Αξιού ήταν ένα μαγευτικό τοπίο που σε έκανε να γαληνεύεις και να ονειροπολείς μέσα στα ταξίδια του μυαλού σου. Ο Αξιός περιστοιχίζονταν από εκατοντάδες πανύψηλα δέντρα διαφόρων ειδών, όπως λεύκες, σημύδες, ιτιές και πλατάνια. Οι όχθες του ήταν στρωμένες από ψιλή άμμο σαν παραλία και τα νερά του ποταμού ήταν πεντακάθαρα. Υπήρχαν πολλών ειδών ψάρια μικρά και μεγάλα. Όλη αυτή την ομορφιά την απολαύαναν κάνοντας εκδρομές συνδυάζοντας ψάρεμα και μπάνιο στο ποτάμι, οι κάτοικοι της Κάτω Γέφυρας και όχι μόνο. Ακόμη και το Δημοτικό μας Σχολείο στις εκδρομές του εκεί μας πήγαινε, συνδυάζοντας την εκδρομή με την περιβαλλοντική εκπαίδευση. (Εδώ και αρκετά χρόνια όμως τα παιδιά του Δημοτικού δεν έχουν καμία επαφή με την περιοχή στις όχθες του Αξιού και η "εκδομή" τους γίνεται μέσα στον αυλόγυρο του σχολείου. Το ίδιο βέβαια και ο υπόλοιπος πληθυσμός.) Υπήρχε ζωή εκεί: αγρότες και ψαράδες, που εκτελούσαν τις εργασίες τους και ήταν πρόθυμοι να μας δώσουν νεράκι να πιούμε ή φρούτα και λαχανικά από τις καλλιέργειες τους...

Με τα χρόνια τα νερά μολύνθηκαν και πολλά είδη ψαριών εξαφανίσθηκαν. Οι όχθες με την ψιλή άμμο έγιναν τεράστιες τρύπες από τις νόμιμες-παράνομες άδειες που δώσανε για αμμοληψιες. Τα πελώρια δέντρα λιγόστεψαν κατά πολύ και στη θέση τους ηρθαν τα μπάζα και τα σκουπίδια.

Και ερχόμαστε στο τωρα. Τα μπάζα και τα σκουπίδια με μεγάλη προσπάθεια της περιβαλλοντικής ομάδας και κάποιον φιλότιμων ιδιωτών τα σηκώσαμε. Τα δέντρα, που είπαμε να αναπληρώσουμε, οι αρμόδιοι φορείς μας είπαν, ότι δεν ξέρουν αν ανήκει η παρόχθια περιοχή στον στρατό ή στην αεροπορία και ότι χρειάζεται άδεια για την δεντροφύτευση, ενώ για τα σκουπίδια και τα μπάζα δεν χρειαζόταν ήταν ελευθέρας ρίψης. Οσο για τις όχθες με την ψιλή άμμο, οι υπεύθυνοι δεν γνωρίζουν τίποτα (ούτε μας την δίνουν πίσω). Αλλά και για τα νερά του ποταμού, που μολυνθήκαν και χάθηκαν πολλά είδη ψαριών οι αρμόδιοι σηκώνουν τα χέρια ψιλά.

Τελικά πόσο υπεύθυνοι είμαστε???